De laatste dag

Zo dat is alweer even geleden dat ik mijn verhaal met jullie heb gedeeld..
De laatste twee weken waren erg druk, je wilt natuurlijk nog even flink genieten van de laatste momenten met de kinderen en de teachers op de daycares, ze helpen met de laatste hulpvragen die ze hebben en van de laatste week een onvergetelijke week van maken. Helaas ben ik tussendoor ook nog flink ziek geweest, waardoor ik veel op bed heb gelegen en dan valt er helaas al wat kostbare uurtjes weg. Ook wil je de vrije tijd die je nog hebt zoveel mogelijk leuke dingen doen om deze tijd hier in Zuid-Afrika alleen maar specialer te maken…

Dus waar was ik bij het vorige verhaal gebleven, oh ja de Graduation Day. Wat een speciale ochtend was dat!!! We kwamen wat later omdat onze chauffeur op z’n ‘Afrikaans’ wat later dan de afgesproken tijd op kwam dagen. Vonden het toch vervelend want dit was een van de weinige dagen dat we graag op tijd hadden willen zijn. Maar goed, glimlach opzetten en accepteren dat je nog steeds in Afrika bent! We komen daar aan, zeggen de principals van alle daycares gedag en onze plek wordt gewezen, ja ja op het podium, mooie versierde stoelen en daar mogen wij dan gaan genieten van de Graduation Day, als echte VIPS!!!!! Alle jongens en meisjes waren prachtig gekleed, de jongens met een pak aan, sommige met een strikje en sommige met een stropdas en de meisjes allemaal prachtige jurken, hun haren waren mooi gedaan, mooie schoentjes met hakjes en veel sierraden.
Er werd een ‘pray’ gedaan, gezongen door de kinderen, er werden dansoptredens gegeven door de kinderen en er waren speeches van de speciale mensen uit de omgeving. Na alle optredens was het dan tijd om de kinderen de mooie jas en het hoedje op te zetten net als ze in Amerika doen als ze afstuderen. Even allemaal poseren voor de foto en dan krijgen de kinderen allemaal een kaarsje, wat een prachtig gezicht zo allemaal op het podium. Gezamenlijk zingen ze een liedje en dan is deze bijzondere ochtend voorbij.
De rest van het weekend was het gewoon even chillen, de eerste rustige dagen van de afgelopen weken.

Die week zijn we weer gaan werken bij de daycare, oh wat ga ik deze kindjes, deze plek, en ook mijn teacher toch missen. Wat kun je in een korte tijd toch een bijzondere band met mensen opbouwen.. Het is hier toch anders want je bent aan elkaar toegewezen dus het blijft even spannend hoe je het gaat vinden samen, maar met mijn teacher Malefu heb ik het ontzettend leuk gehad. We whatsappen nu zelfs af en toe even zoals zij het tegen mij zegt: ‘’I feel like I have a sister from another country.’’ Dat is toch lief!!!!
Ook de kindjes, stuk voor stuk zijn ze zo ontzettend lief, ze blijven je knuffelen, willen klap spelletjes doen, proberen het steeds opnieuw om in het Sotho iets aan me te vragen en ik zeg overal JA op haha…. Soms zou het zoveel makkelijker zijn als ze in heel de wereld overal dezelfde taal spreken, want ik kan met mijn teacher in het Engels wel communiceren maar de kinderen kijken me echt aan, van ja wat zeg je nu eigenlijk.. Levert soms wel wat grappige momenten op!

Donderdag hadden we de evaluatie meeting met the board en onze principal. We starten natuurlijk met een ‘pray’ en dan kunnen we gaan evalueren. De principal heeft de afgelopen tijd als zeer positief ervaren, genoten van de momenten en ze geeft aan dat ze ontzettend veel van ons geleerd heeft. Vooral dat ze zo genoten heeft doet mij ontzettend goed, zolang ze plezier hebben in het werk dan komt de rest, en blijft de rest er vanzelf inzitten!!!! :-)
Na de meeting vraagt Alice of we met haar mee willen naar het ziekenhuis, want ze is twee dagen eerder oma geworden!!!!
We zeggen natuurlijk volmondig JA en gaan eerst met haar een boodschapje doen, om wat drinken en wat te eten voor haar dochter te halen, dat moeten ze zelf meenemen in het ziekenhuis. Na twee uurtjes in de Mall rond gelopen te hebben, is het tijd om in de auto te stappen en naar haar dochter en kleinzoon in het ziekenhuis te gaan. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar het ziekenhuis hier en ik heb nog nooit zo’n kleine baby gezien dus ik heb er helemaal zin in. In de auto raken we aan de praat en horen we dat het voor ons toch wel bijzonder is om de baby nu al te zien. De cultuur is hier dat de familie de baby wel mag zien en de mensen (zoals buren en vrienden) die daar buiten staan de baby pas na een maand of soms pas na 2 / 3 maanden mag zien. De baby moet eerst wennen aan het gezin, erachter komen waar die is geboren, of het warm of koud is, en de eerste maanden sterk worden voordat de baby andere mensen mag zien. Dus we voelen ons zeer vereerd dat we de baby na 2 dagen én in het ziekenhuis al mogen zien. Er staat een wachtrij bij de ingang, en de poort gaat pas om 3 uur open, dan start het bezoek uur. Je wordt gefouilleerd, er word in je tas gekeken en als alles goed is mag je doorlopen. Met 100 mensen te gelijk, die allemaal op bezoek gaan bij mensen. Eerst zien we een aantal politie mannen, en dan vertellen ze ons dat er ook een gevangenis is… Heel gek idee want tien meter verder lopen we de gang op waar alle vrouwen liggen die de afgelopen dagen zijn bevallen. Het is net een film, een hele grote ruimte waar denk ik links en rechts wel 10 bedden staan. Sommige vrouwen hebben hun blauwe o.k. kleding nog aan en een netje op hun hoofd, ik denk dat zij net bevallen zijn. Ik kijk om me heen en ik zie alleen maar kleine baby’tjes en dan zien we de dochter van Alice met haar kleine spruit. Ik ben meteen verliefd!!! Wat een leuk mannetje om te zien! Hij wordt een beetje gewassen, rond de navelstreng wordt er een zalfje gesmeerd en dan krijgt hij zijn nieuwe kleertjes aan. ‘’Vivi (zo noemen ze mij hier binnen the board) do you want to hold him?’’ Wauwwwwww yes ofcourse!!!!!! Genieten!!!!! Dus even geknuffeld met de baby en dan is het bezoekuur alweer bijna voorbij. We nemen afscheid en we worden terug gebracht naar onze ‘thuis’ hier in Zuid-Afrika.

De volgende dag sta ik niet helemaal fit op maar we hebben een drukke dag op de planning, we gaan met Elsa (professor van de afdeling educatie op de uni) een ‘wit’ kinderdagverblijf bezoeken. Ik ben ontzettend benieuwd, wat zullen de verschillen zijn tussen een daycare in de stad en de daycare waar wij werken in het township. Ik kijk werkelijk waar mijn ogen uit, het lijkt wel een paradijs voor kinderen, iets waar we in Nederland nog van zouden dromen!!! Een speelpaleis binnen, er is een zwembad aanwezig en er het zijn grote ruimtes voor de groepen kinderen. Iedere groep heeft zijn eigen buitenspeelplek en het is kleurrijk en educatief ingericht. Ik vind het BI – ZAR!!!!!!! Wat een grote verschillen hier zeg…. De ouders betalen ook wel veel meer maar toch, de meeste kinderen op dit kinderdagverblijf zijn blank, een enkeling heeft een donkere huidskleur. Maar goed blijven lachen, foto’s maken en luisteren naar wat ze te vertellen hebben, maar in mijn hoofd vind ik het gewoon niet eerlijk..

Zaterdag en zondag ben ik helaas erg ziek geweest, heel de dag op bed gelegen en was echt helemaal niks waard. In Nederland heb ik er rond deze tijd vaak last van een voorhoofdsholte ontsteking en ook hier moet ik er helaas aan geloven. Fijn zo de laatste week, maar goed, ik heb een antibiotica kuurtje bij me dus daar begin ik dan maar mee. Want een week later stappen we het vliegtuig in en dan is het verschil met de luchtdruk niet echt prettig als alles dicht zit. Ook slapen doet een mens goed dus heb veel geslapen en rust genomen.

Afgelopen maandag is de laatste week in gegaan op de daycare, en ik wilde met mijn snotterige hoofd geen moment missen dus ben gewoon gegaan. We hebben er een leuke week van gemaakt, spelletjes gedaan, liedjes gezongen, buiten gespeeld en natuurlijk extra met alle kindjes geknuffeld. Ik heb ze hier laten zien hoe de stoelendans moet en ze vinden het helemaal geweldig, dus dit hebben we niet 1 keer op een dag gedaan maar soms wel 10 keer achter mekaar!! Alle kinderen en Malefu waren aan het genieten van oor tot oor, dan schieten de tranen me wel in de ogen want wat is het toch bijzonder geweest!!

Woensdag helaas echt afscheid moeten nemen, ik had nog (heeeeeel lief) wat cadeautjes gekregen en dan is het nog een laatste knuffel, high five, box of shap, dankjewel voor alles en dan is het zwaai zwaai….. ;-(

Ook hadden we deze week nog wat afscheidsetentjes, gisteren een afscheids ‘braai’ met muziek en er werd flink gedanst! Het was een erg gezellige, bijzondere en emotionele week maar ik kijk terug op een geweldige tijd! Gisteren avond hebben we dat afgesloten in een ‘Afrikaanse club’ samen met Bias en Nonhlanhla (ja probeer dat maar eens uit te spreken haha).

Vandaag alles spulletjes gepakt, en vannacht vliegen we terug naar het té koude Nederland, maar ik heb toch wel erg veel zin om naar huis te gaan!!!!!! :-D

Iedereen die mijn blogs gelezen hebben, BEDANKT!!! Ik heb veel complimentjes ontvangen en dat vond ik erg leuk, normaal is het schrijven niet zo mijn ding maar heb van sommige mensen gehoord dat ik er misschien toch meer mee moet gaan doen haha! Ik denk het toch niet, want als je naar de spelling gaat kijken, dat ik dat een dikke onvoldoende haal haha, op school zou ik als feedback krijgen, je gebruikt echt teveel spreektaal Vivi!